Mijn oudste zoontje heeft vandaag zijn eerste melktand verloren… Niet spectaculair, maar toch…
Om te beginnen was datum en plaats wel opvallend : toen we volop mijn schoonvader’s 75ste verjaardag aan ´t vieren waren in de Figaro in Hasselt. Mijn vrouw zei dat hij niet zo moest “prutsen” aan z´n tanden… Maar ik wist dat het zou gaan gebeuren… Je moet de natuur haar gang laten gaan… En tussen het voor- en het hoofdgerecht was het zo ver…
Ik herinner me dit feit nog van mezelf. Wij moesten ergens op een afgelegen plaats (wij woonden toen nog in een heel diep bos) gaan staan, de tand héél ver achterover gooien, een wees-gegroetje bidden en een wens doen… Zo heb ik het gedaan, maar ik weet niet meer wat ik gewenst heb 😉 Wél weet ik nog dat ik na dit ritueel heel goed ben gaan zoeken naar de tand… Ik heb hem teruggevonden, maar later opnieuw kwijtgespeeld… Nu is het anders : onze zoon heeft zijn tand onder zijn hoofdkussen gelegd. Deze nacht komt de “Tandenfee” de tand halen en legt er een centje in de plaats. Zo zal geschieden ! (de tand zal ik bewaren voor de dag dat hij dit kan lezen…)