Vandaag met mijn vrouw naar de betere schoenwinkel geweest. Ik had nieuwe schoenen nodig voor mijn te brede voeten, en winkelen is niet bepaald mijn lievelingsaktiviteit. Zeker niet als het voor kleding en schoenen is. Aan de kassa stak ze prompt haar identiteitskaart in het kaartlezertje. Ik fluisterde : is dat jouw klantenkaart ? Blijkbaar een verkeerde vraag, want ze had dat al zo dikwijls gedaan. Hier werken ze immers niet met klantenkaarten. Hier kennen ze hun klanten bij naam. De aankopen worden door de winkel zelf bijgehouden en staan natuurlijk niet op de eId (electronische identiteitskaart). En wat leest die winkel dan wel in ? Ach ja… jouw naam natuurlijk. En jouw foto ook ? Dat wist ze niet. De dame van de kassa verifieerde onze woonplaats nog even…

Medische gegevens staan ook niet op de identiteitskaart… Zeggen ze ! Een kennis was vele jaren terug betrokken bij een verkeersongeval waarbij de arme man een ernstig rugletsel overhield. Je merkt dat niet echt aan hem, maar om medische redenen mag hij slechts halftijds staand werk verrichten. Geen eenvoudige situatie als je als slager/beenhouwer naar een nieuwe werkgever moet zoeken. Hij zal z’n weg ook wel vinden. Hij is nu zelfstandig koerier en werkt vooral voor de plaatselijke kleinhandel in z’n gemeente. Eigenlijk had hij voor taxi-chauffeur willen gaan : mensen uit de provincie met hun bagage naar de luchthaven brengen. Voorzichtig met z’n rug natuurlijk, maar daarin is hij ondertussen wel getraind. De échte belemmering was dat hij geen toestemming kreeg om personenvervoer te doen : medisch niet geschikt.