Mijn vrouw en ik hebben elk een auto… We hadden het er al enkele keren over of dat wel écht zo nodig is… Eigenlijk niet, maar praktisch gezien is het toch vaak gemakkelijk. Het zijn ook 2 kleinere auto’s : beiden 2-de hands. Eén van de auto’s kochten we met slechts één sleutel : een sleutel met een elektronische beveiliging waardoor een duplicaat aanmaken behoorlijk duur is. We hebben dus geen duplicaat laten maken.
Beide auto’s waren aan het routine-onderhoudsbeurt toe, en gisteren had ik me voorzien om met beiden naar de garage te gaan. ’s Morgens met twee auto’s naar de garage, eentje daar gelaten voor het onderhoud en dan verder gereden om mijn vrouw af te zetten op haar werk. ’s Middags ging ik dan de auto’s verwisselen zodat de tweede ’s namiddags zijn beurt kon krijgen. En ’s avonds mijn vrouw op de omgekeerde wijze terug gehaald. Allemaal keurig gelukt… want je moet dan toch altijd opletten wat je met de sleutels doet… Welke je meeneemt, welke in de garage blijft, enz.
Deze morgen moesten we dan samen bij de notaris zijn voor een eigendomskwestie. Het lag in de richting van het kantoor waar mijn vrouw werkt en daarom gingen we weer elk met onze eigen auto. Ik had van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog met iemand af te spreken om nog vlug iets langs te brengen. Daarom vertrok ik een kwartiertje eerder. Spulletjes afgegeven en doorgereden naar de notaris. Toen ik op enkele 100-en meters na aan zijn kantoor kwam, rinkelde mijn mobieltje. Leek me onheilspellend… Zij vond haar autosleutels niet ! “Wat ik daar gisteren mee gedaan had”… Ik wist het ook niet dadelijk… Met mobieltje aan mijn oor mijn eigen auto vluchtig nagezocht : handschoenkastje, middenconsole, mijn broekzakken ! Daar was háár enige sleutel ! Ondertussen was het afspraakuur bij de notaris genaderd. Maar : zij kon niet meer op tijd zijn, en de goede stemming van deze morgen was gebroken.
Ik ben dan toch maar doorgereden naar de notaris om ons te verontschuldigen dat we er niet samen konden zijn. En natuurlijk de onvermijdelijke afspraakvergoeding…
